گفت وگویی منتشر نشده از شهلا ریاحی ، از مردم روحیه گرفتم - دکتر برای تو

به گزارش خبرنگاران، شهلا ریاحی بیش از 10 سال قبل در یک بعدازظهر پاییزی میزبان خبرنگاران ایسنا بود، گفت وگویی که در ادامه می آید بخشی از صحبت های این هنرمند است :

هنوز در آن ملاقات اسماعیل ریاحی همسرش زنده بود و بارها از علاقه اش به شهلا ریاحی برای ما گفت تا جاییکه می گفت برای خرید که بیرون می رود نگرانش می شوم!

• شهلا ریاحی درگذشت
• شهلا ریاحی دیگر قادر به تکلم نیست | او در پانسیونی خصوصی پرستاری می شود

اما اسماعیل ریاحی چند سال بعد از جهان رفت و شهلا ریاحی را تنها گذاشت، در چند سال اخیر شهلا ریاحی نیز دچار بیماری شد و بخشی از حافظه و خاطراتش را از دست داد و حالا در صبح زمستانی 11 دی ما خبر رسید، شهلا ریاحی با خاطراتش رفت.

در ادامه بخشی از صحبت های این هنرمند که تا به امروز منتشر نشده است را می خوانید:

شهلا ریاحی: از 17 سالگی به همراه همسرم اسماعیل ریاحی وارد صحنه تئاتر شدم. از سال 1323 با نمایش سیاست هاورن الرشید و از سال 1330 هم با فیلم خواب های طلایی وارد سینما شدم.

• تفاوت شرایط بازیگران زن

شرایط بازیگران زن در پیش از انقلاب و بعد از آن بسیار فرق دارد، فیلم های پیش انقلاب اصلا فیلم های خانواده پسند نبود و بیشتر به مساله غیراخلاقی توجه داشت، در صورتی که زنان سینمای امروز در فیلم هایی ایفا نقش می نمایند که جوایز بسیاری در ایران و خارج از کشور کسب می نماید. در گذشته کسی تئاتر را به عنوان هنر نمی پذیرفت و تحمل های هنرمندان شرایط را به امروز رسانده است که سینما به عنوان یک هنر مطرح است و جوانان به راحتی می توانند هنرمند شدن خود را با خانواده هایشان در میان بگذارند.

• بازنشستگی

دیگر تصمیم به کار کردن ندارم و بعد از نزدیک به 60 سال فعالیت هنری، خودم را باز نشسته کردهام. از حدود سال 81 پیشنهادی را قبول نمی کنم و فیلم ناتمام شتاب به کارگردانی ساموئل خاچیکیان آخرین کارم است. در واقع دیگر نوبت افراد دیگر است که امیدوارم پیروز باشند. از نوجوانی به بازیگری علاقه مند بودم و کار می کردم، اما الآن نوبت دیگران است. من دیگر چه قدر باید بازی کنم، از دختربچه تا مادربزرگ بازی کردم و الآن دیگر وقت استراحت است. تئاتر و سینما چیزی نیست که آدم از آن سیر و زده شود، اما رسیده ام به سنینی که آخر خط است ولی من چه کنم، حس من سر خط است. محبت مردم به من روحیه می دهد و من را سراپا نگه داشته است و الآن وقتی برخورد آنها را می بینم بزرگ ترین مدال جهان را می گیرم.

• عدم فعالیت کارگردانی

مرجان را در سال 1335 به عنوان اولین کارگردان زن ایران ساختم. اما هنر پیشگی برایم راحت تر بود و بیشتر فعالیتم را معطوف آن کردم.

• ایفای نقش مادر

من 35 سال داشتم که نوه دار شدم و از آن به بعد دیگر در سینما نقش مادر را بازی کردم و تمام نقش هایی را که بازی کردم، دوست دارم. هیچ حسرتی در تئاتر و سینما ندارم و تنها دوست داشتم نقش یک نابینا را بازی کنم.

• خانواده

همسرم (زنده یاد اسماعیل ریاحی) همواره بزرگ ترین راهنمایم در زندگی بوده و در حال حاضر هم در کنار خانواده ام زندگی بسیار خوبی دارم و بیشتر اوقاتم را با خواندن کتاب و حل کردن جدول می گذرانم.

• حمیده خیرآبادی

با هم یک سریال بازی می کردیم که نقش خواهرم را داشت و از آن زمان مثل خواهرم بود و هر روز صبح با هم تماس داشتیم و حتی الآن هم برخی صبح ها می خواهم به او زنگ بزنم؛ اما یادم می افتد که نیست.

• علاقه به سرودن شعر

همواره یکی از دلمشغولی هایم سرودن شعر بوده است. یکی از این اشعارکه آنرا دوست دارم تلفن است که برای نوه هایم سروده ام: نویسم نامه ای بهر شماها، ندانم از چه گویم از کجاها، ببوسم رویتان این سوی جهان، شده ملاقاتتان مانند رؤیا... تلفن می رود در موج پس زنگ، دل شوریده ام با من کُند جنگ، خدایا خواب هستند یا که بیدار، نشستند یا که هستند بر سر کار، سپس گوید صدایی گرم و شیرین، الو جانم تویی ای یار دیرین، عزیزم قلب و روحم ای پریسا، امید جسم و جان رامین زیبا، برم لذت ز آهنگ صداتان، وجودم پر از آن حال و هواتان، صداتان جان دهد بر من عزیزان، شوم خوب، خوش، سرمست و میزان، خدا آمرزد آن مخترع را، که خوشحالی دهد این مخاطب را، گراهام بل تو چون دلها کنی شاد، از این رو غرق رحمت روح تو باد.

• جامانده از صحبت های شهلا ریاحی

- تنها با دانشگاه رفتن کسی هنرپیشه نمی شود، بلکه وجود حس هنرپیشگی در پیروزیت افراد سهم مهمی خواهد داشت.

- مردم برخورد بسیار خوبی با من دارند و روحیه ای که الان دارم را از همین مردم گرفته ام و از آنها سپاسگذارم.

شهلا ریاحی که 10 دی ماه از جهان رفت، متولد: 1305 / تهران بود، از جمله فیلم ها می توان از پرنده کوچک خوشبختی، پرستار شب، گل مریم، در راستا تندباد، مرگ پلنگ، بچه های طلاق، دلشدگان، دوفیلم با یک کلید، راه و بیراه، می خواهم زنده بمانم، چراغ خانه، همسران، این خانه دور است و سلام به انتظار نام برد.

او علاوه بر سال ها حضور در عرصه بازیگری تئاتر، تلویزیون و سینما، با ساخت فیلم مرجان به عنوان اولین کارگردان زن سینمای ایران نیز شناخته می شود.

آخرین حضور او در سینما به فیلم نهنگ عنبر 2 در سال 95 برمی شود.

او پس از مدت ها حضور کمرنگ که هر چند وقت به انتشار خبرهای جعلی نیز می انجامید، اسفندماه سال گذشته در جشن نوروزگان خانه تئاتر حضور یافت و تقدیر شد و شامگاه 10 دی ماه درگذشت.