برای مردی که 2 روز زودتر به جهان آمد
به گزارش دکتر برای تو، علی اکبر قاضی زاده، برای اهالی رسانه نامی آشنا و قابل احترام است؛ کسی که در عرصه های تدریس و ترجمه تخصصی متون روزنامه نگاری نیز فعالیتی اثرگذار داشته است؛ اگرچه در زندگینامه خودنوشته اش آورده: این رشته، انتخاب آگاهانۀ من نبود. نه این که ادعا کنم از راهی که رفته ام پشیمانم؛ اصلاً نیستم. اما روزنامه نگار شدم و ماندم، چون کار دیگری از دستم برنمی آمد. اما وقتی آن را پذیرفتم، تلاش کردم بر این حرفه اثر بگذارم.
سال هاست که ماه مرداد برای او با تبریک های زیادی همراه است؛ متولد 15 مرداد سال 1328 است و زادروزش تنها دو روز با روز خبرنگار (17 مرداد) فاصله دارد.
به گفته خودش روز پانزدهم مرداد 1328 به جهان آمدم؛ گرچه در شناسنامه ام اول مرداد ثبت شده است. من در محلۀ سرآسیاب دولاب، کوچۀ بابایی و در شرق دور تهران، چشم به جهان باز کردم. سه برادر و چهار خواهر بودیم و پدرم در وزارت بهداری، کارمند بایگانی بود. در دبستان میثمی و سپس در دبستان قریب و بعد در دبیرستان دهخدا تحصیل کردم که این دبیرستان باز وسط زمین های خالی افتادۀ شرق شهر بود.
برای تهیه فیلمی به مناسبت روز خبرنگار به دفتر کارش در روزنامه همشهری می رویم؛ پشت یک میز کنار پنجره، کنج یک اتاق نشسته و مشغول کار است. از او درباره تاثیری که شغل روزنامه نگاری بر جامعه می گذارد، می پرسیم که می گوید: مطبوعات امروز در عرصه اطلاع رسانی عقب است؛ در سال های اخیر حوادث بسیاری پیش آمد که همین تلفن های همراه خیلی جلوتر از رسانه های مکتوب عمل کردند و توانستند با مردم ارتباط برقرار نمایند.
بر خلاف بسیاری از هم دوره ای هایش معتقد است که مطبوعات تاثیر خودشان را در زمینه اطلاع رسانی از دست داده و شبکه های اجتماعی این نقش را بر عهده گرفته اند.
قاضی زاده معتقد است که روزنامه ها و به طور کلی رسانه های نوشتاری باید به سمت قابلیت هایی بروند که رسانه های دیگر آنها را ندارند یا از اجرای آن عاجزند. در دهه 30 و 40 میلادی هم وقتی رادیو وارد صحنه رسانه شد، یعنی همان دوران طلایی رادیو، همین ترس وجود داشت که رادیو به دلیل خصلت هایی که دارد یعنی فوریت در انعکاس اخبار، حضور مستقیم و عامل صدا که باورپذیری را خیلی بیشتر می نماید، رسانه های مکتوب را از صحنه خارج می نماید.
او می گوید: آن موقع هم خیلی ها اخطار می دادند که دوره اطلاع رسانی در رسانه های مکتوب تمام شده است؛ اما خیلی زود معین شد که رسانه های مکتوب امتیازی دارند که رادیو آن را ندارد و آن هم دادن اطلاعات اضافی بود. نکته ها، مصاحبه ها، گزارش ها و اطلاعات امتیازی بود که رادیو به دلیل کم بودن فرصت ارتباط با مخاطب، این امکان را نداشت ولی روزنامه ها داشتند. تجربه هایی مثل جنگ ویتنام، جنگ کره و هیپی گری در آمریکا نشان داد که مطبوعات نسبت به رادیو و رقیب بعدی شان یعنی تلویزیون خوب عمل کردند. کارهایی که مطبوعات می توانستند در عکس و خبر و گزارش انجام دهند، خیلی اثرگذارتر از اخبار تلویزیونی و رادیویی بود.
بخشی از صحبت های استاد علی اکبر قاضی زاده را درباره حال این روزهای رسانه های مکتوب در این ویدئو مشاهده می کنید:
خبرنگاران - فاطمه خلیلی
منبع: خبرگزاری ایسنا